Angelo

identificatie
naamAngelo
RVEN nr2879
visserijnummer
zeilnummer
te boek gesteldSBD 242 50165/101
typespits
categorievrachtschip
vaartuig
lengte38.78
breedte5.05
diepgang2.2
kruiphoogte3.5
tonnage346 4
materiaal rompijzer
materiaal romp (spec.)staal
bouwwijze rompgeklonken
voortstuwing (oorspr.)motor
masthoogte
soort tuig
materiaal zeil
oppervlakte zeil
bouwjaar vaartuig1932
bouwperiode1930-1940
werfgegevens
werfFrères Saar te Saarbrücken
werfnaam
plaats, provincie werf
werf bijzonderheden
historie vaartuig
vorige namen
historie vaartuig
MS "Angelo" is een Saarspits die, in opdracht van de familie Bier, in 1932 is Saarbrucken, Duitsland gebouwd werd door de broers Saar Freres. Op deze werf werden in die tijd een heel aantal spitsen gebouwd. Van de in het totaal 350 gebouwde Saarspitsen zijn er nog maar 4 over. Deze spits is een van de laatste die in Saarbrucken is gebouwd en de enige nog in goede, vrijwel originele staat. Kenmerkend voor dit schip is, dat het oorspronkelijk gebouwd is als trekspits zonder motor. Bij de bouw is echter al rekening gehouden met he inbouwen van een motor. Zo werd de kont met schroefaskoker gebouwd. Het was dus een trekspits met motorkont, gebouwd op de overgang van trekschepen naar gemotoriseerde schepen. De "Angelo" heeft een uitermate lang ruim van 31,50 meter. Dit lange ruim maakte maakte het schip geschikt om spoorbielsen te vervoeren. Pas na de 2e wereldoorlog, in 1952, werd de "Angelo" gemotoriseerd. Het schip heeft dus 20 jaar als trekspits gediend.

MS "Angelo" is altijd eigendom geweest van familie Bier. Zij hebben het schip laten bouwen en 3 generaties in hun bezit gehad. Derhalve is er veel bekend over dit schip. De voormalige eigenaar, en kleizoon van de bouwer, is momenteel bezig om de geschiedenis, zowel van het schip als van de familie, vast te leggen en documentatie te verzamelen. Hele generaties hebben in hun levensonderhoud voorzien door Europa te bevaren. Het schip heeft veel tussen Nederland, België, Frankrijk en Duitsland gevaren. Hierbij hebben de schipperfamilies een eigen taal en cultuur ontwikkeld. Iets wat nu meer en meer aan het uitsterven is. 

Een greep uit de verhalen van de familie Bier:
Reeds voor de 2e wereldoorlog werd het schip door Europa getrokken. Door het uitbreken van de oorlog moest het schip achtergelaten worden in Frankrijk. Na capitulatie van Frankrijk kwam het schip weer in handen van de familie Bier met zware beschadigingen aan de kop. Eenmaal terug in Duitsland was er staaltekort (dit werd allemaal gebruikt voor oorlogsmateriaal). De schipper liet de kop demonteren, alle klinknagels uithalen, de kop uitdeuken en vervolgens weer monteren.
Aan het einde van de oorlog moest  het schip afgezonken worden: het mocht niet in handen van de geallieerden komen. De schipper weigerde maar moest onder dwang van handgranaten, gaten slaan in de romp van het schip. Gecontroleerd liet hij het afzinken. Dankzij de pompen en benzine van de Amerikanen, was het het 1e varende schip na de capitulatie van Duitsland. Helaas kwam het schip hierdoor niet in aanmerking voor subsidiegelden van het Marschall plan, hetgeen de schipper zo boos maakte dat hij weigerde om ooit nog de Duitse vlag op het schip te voeren. Gevolg van geen subsidiegelden was, dat er in Frankrijk geld geleend werd om de 1e motor in te bouwen. Het was te weinig geld voor een goede motor en bovendien moest er een woekerrente voor betaald worden. Het was een dubieus merk Franse motor van 80pk die er ingebouwd. Werd. Deze motor draaide niet lang en werd in 1960 vervangen door de trots van de familie: een Caterpillar 212pk 6 cilinder, rechtstreeks uit Amerika, die heden ten dage nog steeds draait.
Ook het vermelden waard is dat de roef in 1959 in Frankrijk werd vervangen in een soort Franse Bauhaus stijl. Ook hier een hybride. We zijn op het moment bezig om erachter te komen hoe de originele roef er uitzag.

Het schip is eenvoudig en puur, er is niets extra bijgekomen, zo is niet alleen de kleurstelling origineel maar zelfs het stalen stuurwiel en de elektrische bedrading in de stuurhut. Een marifoon of radar vind je dus ook niet op MS "Angelo". In de jaren 60 zijn helaas de stalen luiken vervangen door aluminium luiken. De schipper werd te oud om de zware luiken in zijn eentje te openen. Momenteel zijn er nog maar 5 originele stalen luiken over. De historische waarde van het schip is groot, het documenteert de industriële geschiedenis in Europa, de familiegeschiedenis van de familie Bier, de geschiedenis van opbouw na de 2e wereldoorlog in zowel Frankrijk, België, Duitsland en Nederland (Rotterdam) en het geeft een tijdsbeeld omdat het aan de overgang van niet gemotoriseerde naar gemotoriseerde binnenvaart staat. 

MS "Angelo" heeft na de 2e wereldoorlog veel op de Rijn gevaren tussen Nederland, Duitsland, België en Frankrijk. Jarenlang werd er bouwmateriaal naar Rotterdam vervoerd en hebben schip en schipper actief aan de wederopbouw bijgedragen. Steeds meer werd er ook binnen Nederland zelf gevaren. Zo is het dan ook niet verwonderlijk dat Rotterdam de nieuwe thuishaven werd en dat de familie Bier jarenlang de Zwaarte Zwaan in de Maashaven als postadres gebruikte. Begin jaren ’90 werd de “Angelo” in de Maashaven stil gelegd. Rotterdam was de laatste thuishaven geworden. De schipper was te oud en zijn zoons voeren op hun eigen schepen. In 1995 overlijdt Josef Bier. Zijn zoon Bertrand vaart nog steeds op zijn eigen Nederlandse spits tussen Frankrijk en Nederland.

Momenteel zijn wij bezig om MS "Angelo" om te bouwen tot woon- en praktijkschip. Deze verbouwing richt zich met name op de binnenkant, het casco blijft volledig intact. Geen gaten, patrijspoorten etc. in de romp. Wij zijn met de vorige eigenaar bezig om foto’s van de oude vaarbomen te vinden, zodat we deze weer op kunnen tuigen. De smeedijzeren haken van de bomen zijn nog aanwezig. 
Het plan is om de kont te verzwaren zodat de tunnel onder water komt te liggen. Er is reeds een toegang naar het ruim gerealiseerd vanuit de roef. Hierdoor blijft het originele aanzicht behouden. De lichtinlaat is gerealiseerd in de lijn van de dekluiken, zo min mogelijk opvallend. Het casco blijft onaangetast, ook de originele lijnolie blijft gehandhaafd. De ankerlier op het voordek moet nog gerestaureerd worden. 
Huidige ligplaats: Rederijhaven Rotterdam.
oorspronkelijk vaargebiedNl, B, F, D
oorspronkelijk gebruiktrekspits
funktie wijziging(en)geen
oorspronkelijk uiterlijkn.v.t.
historie interieurnee, deels
jaar uitgebruikname1990
huidig gebruikbedrijfsmatig / bewoning